Εζησε για χρόνια διχασμένη ανάμεσα σε αυτό που ήξερε ότι είναι και αυτό που έπρεπε να δείχνει ότι είναι. Κι όμως, παρά τις εσωτερικές της συγκρούσεις, η Σαπίρ Μπέρμαν βρήκε τελικά τη δύναμη να μοιραστεί τη δική της αλήθεια.
Η Σαπίρ Μπέρμαν από το Ισραήλ, έκανε come out ως transegender και γράφει έτσι ιστορία ως η μοναδική γυναίκα στο επάγγελμα στην κορυφαία κατηγορία των εθνικών πρωταθλημάτων της χώρας.
Η ίδια δηλώνει πως έχει λάβει την στήριξη της οικογένειάς της, του τοπικού σωματείου διαιτητών, της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας αλλά και των διεθνών αξιωματούχων ποδοσφαίρου, ενώ παίκτες και φίλαθλοι έχουν αρχίσει να της απευθύνονται ως γυναίκα, ακόμη κι όταν διαμαρτύρονται για τις ενέργειές της στο παιχνίδι.
Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία στήριξε επισήμως την απόφασή της.
«Έχουμε νέα διαιτητή, της Σαπίρ Μπέρμαν», έγραψε σε μήνυμα στο Twitter. «Είμαστε τόσο περήφανοι».
Το Ισραήλ είναι γενικά προοδευτικό απέναντι στα δικαιώματα της κοινότητας LGBTQ, ωστόσο υπάρχουν αγώνες ποδοσφαίρου που παίζονται σε συντηρητικές κοινωνίες.
«Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως γυναίκα, από νεαρή ηλικία», δηλώνει η Μπέρμαν, που γεννήθηκε με το όνομα Σάγκι.
«Κατάλαβα ότι η κοινωνία δεν θα με αποδεχθεί, δεν θα είναι στο πλευρό μου, οπότε συνέχισα έτσι για σχεδόν 26 χρόνια», πρόσθεσε.
Η Μπέρμαν εξήγησε ότι η ενασχόληση με ένα τόσο ανδροκρατούμενο επάγγελμα ήταν εκείνο που την έκανε να διστάσει να μιλήσει δημοσίως.
Ως η πρώτη τρανς διαιτήτρια στο Ισραήλ αλλά και σε διοργάνωση της UEFA, η Σαπίρ Μπέρμαν μίλησε στην Equipe για το πώς είναι να ζει πλέον ελεύθερη, ως ένα σύμβολο θάρρους κι ένα πρότυπο για όποιον αισθάνεται πως δεν χωράει πουθενά. Μέσα από τα λόγια της, αποκάλυψε τις δύσκολες πτυχές της δικής της ιστορίας και τις προκλήσεις που έχει το να είσαι διαφορετικός, ιδιαίτερα σε έναν χώρο όπως αυτόν του ποδοσφαίρου, όπου υπάρχουν έντονες ανισότητες και προκαταλήψεις.
«Από μικρή ήξερα. Ρωτούσα γιατί οι γυναίκες φοράνε τακούνια και οι άντρες όχι. Γιατί οι μπαμπάδες έχουν κοντά μαλλιά και οι μαμάδες μακριά. Όταν έμενα μόνη στο σπίτι, έβαζα τα τακούνια της μαμάς μου, φορούσα περούκα και μακιγιάζ. Ήμουν γυναίκα μέσα στο σπίτι. Έξω, ήμουν ο Σαπίρ που όλοι ήξεραν. Ένα ήσυχο αγόρι, ένας καλός μαθητής και ένας καλός ποδοσφαιριστής. Αλλά μέσα μου, ήμουν κάτι άλλο. Ζούσα μόνη μου έχοντας ένα όνειρο».
Η εφηβεία της ήταν γεμάτη εσωτερικές συγκρούσεις, παραδέχθηκε η ίδια: «Ήξερα πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τις τρανς γυναίκες. Έβλεπα τον φόβο στα πρόσωπα όσων τολμούσαν να ζήσουν ανοιχτά και να είναι ο εαυτός τους. Πίστευα ότι θα πεθάνω με αυτό το μυστικό. Στην πανδημία ένιωθα ότι θα σκάσω, ότι έλεγα ψέματα μία ζωή στον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε το αποφάσισα και είπα: ή τώρα ή ποτέ».
Η σύντροφός της την άφησε όταν της αποκάλυψε πως είχε πάρει την απόφαση να αλλάξει, όπως και πολλά άτομα του περίγυρού της. Η μητέρα της, όμως, στάθηκε δίπλα της σε αυτό το δύσκολο ταξίδι μέχρι να βρει τον εαυτό της και όπως είπε: «Με αγκάλιασε, με ρώτησε τι θέλω πραγματικά, με άκουσε. Ήταν η πρώτη που με δέχτηκε έτσι όπως ήμουν. Ο πατέρας μου το πήρε πιο δύσκολα, αλλά μετά από λίγους μήνες μου τηλεφώνησε και μου είπε “Σε αγαπώ όπως είσαι και είμαι περήφανος για εσένα”. Ήταν στην κερκίδα, όταν σφύριξα το πρώτο μου ματς ως γυναίκα. Του έριξα μια ματιά πριν και μου έκανε έναν χαρακτηριστικό χαιρετισμό σα να μου λέει ”μπράβο”. Τότε συγκλονίστηκα».
sfina.gr
