Βρέντζος για Πρασσά: “αν δεν είχε πάρε-δώσε με το γνωστό ποδοσφαιρικό και μη λαμόγιο ενδεχομένως να είχα επιλέξει την Καλαμάτα κι όχι την Κηφισιά”

H ανάρτηση του Γιώργου Βρέντζου:

“Με αφορμή ένα κάλεσμα και μια ωραία ποδοσφαιρική παρέα, καθώς και κάποιες πρόσφατες ποδοσφαιρικές παρουσίες κι αναρτήσεις μου, αναζωπυρώθηκε μια συζήτηση κι έλαβα πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα αναφορικά με το παραγοντικό παρόν και μέλλον μου.

Προφανώς η ενασχόληση μου με το ποδόσφαιρο δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, παρά μόνο στο στενό κύκλο μου. Παρόλα αυτά θα ήθελα να τοποθετηθώ δημόσια, όπως άλλωστε κάνω συχνά για ποδοσφαιρικά θέματα, διότι δεν θέλω να υπάρχουν ούτε ερωτηματικά ούτε παρεξηγήσεις.

Μετά την αποχώρηση μου από τα Χανιά στο τέλος της περασμένης σεζόν, το καλοκαίρι ξεκίνησα σταδιακά ν’ ασχολούμαι με την Κηφισιά, ως επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος και συνδετικός κρίκος με τη διοίκηση. Συμμετείχα ενεργά στον αγωνιστικό σχεδιασμό της ομάδας (μαζι με τον Πρόεδρο και ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Χρήστο Πρίτσα, τον τεχνικό διευθυντή, Στέφανο Κοτσόλη, καθώς και τον προπονητή Σεμπάστιαν Λέτο), με αποτέλεσμα αρκετοί παίκτες να αποτελούν προτάσεις/επιλογές είτε αποκλειστικά/κυρίως δικές μου (Σόουζα, Σιλά, Ντίαζ, Ρότσα) είτε από κοινού με τους προαναφερθέντες (Μάναλης, Κυριόπουλος, Σωτηράκος, Μαζουλουξής). Σιγά-σιγά δέθηκα με την ομάδα και τους ανθρώπους της (παρότι όχι τόσο στενά όσο στα Χανιά), γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους κι έκανα καινούργιους φίλους.

Τον Ιανουάριο διαφώνησα ποδοσφαιρικά με τον Χρήστο Πρίτσα και αποχώρησα από την ομάδα. Πρόλαβα όμως, ευτυχώς απ’ ότι φαίνεται έως τώρα, να συμμετάσχω και πάλι στον μεταγραφικό σχεδιασμό (Τζήμας, Πολέτο, Κατσούρρι). Κι αν είχα εισακουστεί και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα (και πάλι όπως έχει φανεί έως τώρα). Όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό ή αλαζονικό, αν ο Χρήστος με άκουγε περισσότερο, αν δεν ήθελε να παρεμβαίνει σε όλα, η ομάδα θα είχε ήδη κερδίσει το πρωτάθλημα (και με μικρότερο μπάτζετ).

Η αποχώρηση μου από την ΠΑΕ Κηφισιά δε θα μπορούσε όμως να διακόψει το συναισθηματικό δέσιμο μου με την ομάδα και τους ανθρώπους της. Μερικοί παίκτες δεν είναι απλά δικές μου επιλογές αλλά και “δικά μου” παιδιά. Ο Χρήστος, παρότι μαλώσαμε κι εξακολουθούμε να μαλώνουμε συχνά, ποδοσφαιρικά και μη, είναι φίλος μου (κι έχω και αδυναμία στους δύο γιους του, τον Πάνο και τον Κωνσταντίνο, που είναι εξαιρετικά παιδιά). Το ίδιο και οι Στέφανος Κοτσόλης (άριστος επαγγελματίας κι εξαιρετικός χαρακτήρας), Λευτέρης Πιτταράς (η αδυναμία μου), Κώστας Κοντούλας, Αργύρης Λίβας, Ηλίας Σμπώκος, Γιάννης Μαλούχος και Γιώργος Ιωαννίδης. Υπάρχουν επίσης κι άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι που είναι κοντά στην ομάδα και τους εκτιμώ, όπως οι (τυχαία η σειρά) Σπύρος Σπίνος, Γιάννης Τσίπας, Τάκης Κατσαρός, Βασίλης Γαντζούλας, Γιώργος Κασναφέρης, Νίκος Παπαλαζάρου, Στάθης Τσεκούρας, Αλέξανδρος Βάγιας, Διονύσης Αρμενιάκος, Θάνος Τέγκας, Κώστας Καρβελέας, Τζίμης Παντιέρας κ.α.. Γενικά η Κηφισιά είναι μια μικρή αλλά ωραία παρέα.

Συνεπώς, για να ξεκαθαρίσω απολύτως τη θέση μου, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζω την Κηφισιά και να θέλω να κερδίσει το πρωτάθλημα και την άνοδο στην Super League. Θέλω όμως αυτή τη φορά, όσο το επιτρέπει η ελληνική ποδοσφαιρική και μη πραγματικότητα (δεν το παίζω “άγιος” ούτε ζω στα σύννεφα), σε γενικές γραμμές να το πάρει άξια και δίκαια, όπως συμβαίνει έως τώρα. Διαφορετικά θα βρεθώ και πάλι απέναντι της…

Ένας ακόμα, δευτερεύων φυσικά, λόγος που υποστηρίζω την Κηφισιά είναι ότι πλέον σχεδόν όλοι, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που έκλεψαν την άνοδο πέρυσι από τα Χανιά, είναι εναντίον της (πως αλλάζουν οι καιροί). Κι εγώ από μικρός είχα τη “διαστροφή” να μου αρέσει να είμαι με τους λίγους ή τους “αδύναμους” (γι’ αυτό και στον Εργοτέλη το αγαπημένο μου σύνθημα ήταν “Οι λίγοι γράφουν ιστορία!”).

Εκτιμώ όμως πολύ την ΠΑΕ Καλαμάτα και τους ανθρώπους της, με πρώτο τον Γιώργο Πρασσά που είναι κι αυτός φίλος μου. Έχουμε συχνή επικοινωνία και τον συμβουλεύω ορισμένες φορές. Κι αν δεν είχε πάρε-δώσε με το γνωστό – ποδοσφαιρικό και μη – λαμόγιο, ενδεχομένως το καλοκαίρι να είχα επιλέξει την Καλαμάτα κι όχι την Κηφισιά. Αν τελικά είναι η Καλαμάτα αυτή που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, αλλά δίκαια όπως θέλω και για την Κηφισιά, θα είμαι από τους πρώτους που θα τη συγχαρεί δημόσια. Κι εύχομαι αν δεν τα καταφέρει φέτος να το κάνει του χρόνου, γιατί πραγματικά το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ομάδες όπως η Καλαμάτα κι από παράγοντες όπως ο Γιώργος Πρασσάς.

Όσον αφορά το μέλλον μου στο ποδόσφαιρο, θα δούμε τι θα γίνει το καλοκαίρι. Το σίγουρο είναι ότι για μένα η Super League 2, η χειρότερη κατηγορία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά πιστεύω και στην Ευρώπη, τελείωσε οριστικά. Νομίζω ότι η προηγούμενη θητεία μου στη μεγάλη κατηγορία, με τον Εργοτέλη τη διετία 2013-2015, έδειξε ότι έχω τις ικανότητες για ψηλότερα. Πιστεύω ότι, σε όλες τις ομάδες (Εργοτέλης, Χανιά και Κηφισιά) και κατηγορίες (Α’, Β’ και Γ’) απ’ όπου πέρασα, έχω δείξει ότι ξέρω μπάλα (κι όχι μόνο). Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να είμαι ιδιοκτήτης ομάδας της Super League ώστε να έχω το απόλυτο κουμάντο όπως θα ήθελα. Αν βρεθεί κάποιος ιδιοκτήτης που θα μ’ εμπιστευθεί, παραδίδοντας μου τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος, ώστε να έχω τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην επιλογή προπονητή, τεχνικού διευθυντή και κυρίως παικτών, καλώς (δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθώ ξανά όπως φέτος). Μάλιστα σε μια τέτοια περίπτωση είμαι διατεθειμένος να συνδράμω και οικονομικά (όπως έκανα και στα Χανιά). Αν δεν βρεθεί κάτι δεν πειράζει, θα παραμείνω απλός φίλαθλος και θα παριστάνω τον “σοφό” πρώην παράγοντα από την κερκίδα και τα social media…

ΥΓ. Το ποδοσφαιρικό όνειρο μου δεν είναι ούτε μια μεγάλη ομάδα της Super League, ούτε ακόμα κι ένα μεγάλο πρωτάθλημα όπως η Premier League. Προτιμώ κάποια μέρα να επιστρέψω – και θα επιστρέψω – στο σπίτι μου (Μαρτινέγκο) και στη μεγάλη αγάπη μου (Εργοτέλης) για να την οδηγήσω πάλι εκεί που είμασταν πριν 10 χρόνια…”

Πηγή: sportcaster.gr